Joanna Jankowska.

z końcem lata
umiera życie

biedronki
pogrzebią je w lesie
a nimfy zapłaczą

na gołej polanie
odprawią mszę cichą
zaproszą wrzosy
i drzewa
a elfy zatańczą

pod złotą kopułą
będzie padało
mech westchnie
smutno
a gnomy zanucą

tylko nadzieja
z kwiatem paproci
we włosach
odejdzie daleko
z uśmiechem
tajemnym

Joanna Jankowska.

Powroty

zapachem
skoszonej trawy
odszedł wieczór
wypełniony Tobą

zabrał ze sobą
tobołek z pocałunkiem
i walizkę z dotykiem

zostawił
tęsknotę i wiarę
w nową zieleń

Joanna Jankowska.

Październik

Drzewa oblane
jasnym miodem
rosną obok ula

Jesienne pszczoły
nie mogą spać -
w oczach mają łąkę

Joanna Jankowska.

jesienny liść -
kropla brązu
z kasztanowych
włosów Boga

Joanna Jankowska.

Drzewa umierają
w samotności

lekko zdziwione
zmarznięte
zachrypnięte od
wołania

Drzewa umierają
stojąc

bez wytchnienia
obolałe
stopami dotykając
ziemi

Drzewa umierają
nocą

niepotrzebne
stare
poranione od
litości

Joanna Jankowska.

Na końcu świata
będę silna
wcieleniem kamienia
w jego skorupie
dojdę do bram
łoskotem zawołam
i cicho wejdę

W zieleni ogrodu
jest miejsce
na kamień -
Jaszczurka litości
grzeje na nim
ciało

Joanna Jankowska.

Dopowiedzieć do końca
żyję
Dopowiedzieć do końca
kocham
Dopowiedzieć do końca
umieram

Któż potrafi

Joanna Jankowska.

Gdy jest mi smutno
tak jak dzisiaj
bez przyczyny
patrzę w
rozgwieżdżone niebo
by tam znaleźć
iskrę ciepła

ciała niebieskie
wysyłają jednak
zimne światło

Joanna Jankowska.

w hamaku z gwiazd
kołysze się granat
i nagą stopą
dotyka ziemi

co noc
łapię go za palec
i zasypiam pomiędzy
drzewami

Joanna Jankowska.


Przystań

potrzeba mi rąk
by się wznieść

potrzeba mi serca
aby czuć

potrzeba mi ciszy
żeby żyć

wokół tylko
morze wiatru


SMUTNE SĄ TE WIERSZE...