|
*104.
Promując ten poradnik ,w niekonwencjonalny sposób ,
a mianowicie , wystawiając zwariowany Happening pubie Stereo Krogs w mieście [ . . . ] , odpowiadałem na zadane mi pytania refleksją z poradnika myśląc [ tak mi się wydawało ] ,
że zawsze znajdę odpowiedź.
Nie odpowiedziałem tylko na jedno pytanie zadane mi przez miłą i sympatyczną MAŁOLATKĘ.
Nie odpowiedziałem , ponieważ nie znalazłem odpowiedniej refleksji.
Napisałem ją później.
Może Tobie uda się odpowiedzieć ?Dlaczego dzieje się tak ,
że tracimy naszą wrażliwość natomiast nie tracimy ją w stosunku do naszych własnych problemów i kłopotów ?
A teraz moja spóźniona odpowiedź na zacytowane pytanie.
Ciekawy jestem Twojej opinii ,
czy dobrze odpowiedziałem taką oto refleksją.
Trzeba być naprawdę wrażliwym , nie na coś , lecz po prostu wrażliwym jak młode kwiaty, które rozwinęły się kilka dni temu , by stanąć w obliczu mrozu, wiatru , deszczu , ciemności i światła.
Wydaje się nam , że gdy będziemy wrażliwi , zostaniemy zranieni. Zraniony człowiek zamyka się w sobie , buduje wokół siebie mur , staje się surowy , okrutny.
Być może dlatego niektóre panie uciekają w narkotyki . Tymczasem gdy jesteśmy wrażliwi bez żadnych nieprzyjemnych i brutalnych interakcji , wrażliwi na własne istnienie , wrażliwi na świat ; tak wrażliwi , że nie towarzyszy nam ani żal, ani cierpienie , ani umartwianie się , wówczas nasza egzystencja staje się nieograniczona.
W świecie zgiełku , brutalności , pospolitości i codziennej krzątaniny tracimy całą naszą wrażliwość. Wyostrzając zmysły , nie jakiś jeden szczególny zmysł, tylko wtedy, gdy wszystkie są w pełni obudzone - co wcale nie musi oznaczać , że pobłażamy sobie , lecz , że jesteśmy wrażliwi na pojawiające się myśli , odczucia, na ból , samotność , obawy - zyskujemy szczególny rodzaj doznań , który wykracza poza dotychczasowe reakcje naszych zmysłów i naszego ciała.
Czy Ty , będąc w Narkotykowej Nocy kiedykolwiek , wszystkimi zmysłami obserwowałaś pierwsze wiosenne kwiaty np. konwalie ?
Kiedy pojawia się taki rodzaj obserwacji , wówczas przestaje istnieć punkt , z którego się obserwuje , wówczas nie ma CIEBIE. Owo ,, Ty ,, , owa ograniczona do jednego lub dwóch zmysłów obserwacja podtrzymuje egoistyczne działania. Funkcjonujemy przecież dzięki zmysłom , doznaniom i kiedy myśl na podstawie, tych doznań kreuje własne wyobrażenia , wtedy pojawia się cała ta gmatwanina pożądań.
Tu malutka dygresja dla Ciebie , abyś się nie rozkojarzyła.
Czytając już sto czwartą refleksję , mam nadzieje , że jesteś ćpunką , która jest w Narkotykowej Nocy. Tak więc ;
,, ona ,, atakuje wszystkie Twoje zmysły, wręcz poraża je.
Czy ten fakt rozbawi Ciebie , czy też zasmuci ?
JAKKOLWIEK NA TO ZAREAGUJESZ , ZAREAGUJESZ ŹLE , więc zadaj sobie pytanie , po co to wszystko czytasz ?
Wracając do temaciku.
Anthony De Mello twierdzi że :
„Pożądanie , które jest siłą napędową człowieka , doprowadziło do wielu wspaniałych i pożytecznych rzeczy , jednak w relacjach międzyludzkich wywołało wiele problemów, wiele zamieszania i bólu. Pożądanie jest jak płomień , wieczny płomień.
Odkrycie natury pożądania , jego złożoności , jego aktywności, wymagań, jego sposobów spełniania się - coraz silniejsze dążenia do posiadania władzy , pozycji , prestiżu , statusu , dążenie do czegoś , co nie jest nazwane , a co wykracza poza nasze codzienne życie - wymusiło na człowieku wiele niegodziwych i brutalnych czynów.
Być może - powtarzam - być może , to także odnosi się do nas - ćpunów i narkomanów.
Być może to pożądanie - nie zrealizowane lub właśnie zrealizowane pożądanie - stworzyło okoliczności , które przyczyniły się do naszej podróży w Narkotykową Noc.
Pożądanie wywodzi się z doznań , ze wszystkich wyobrażeń tworzonych przez myśl.
Pożądanie wzmaga nie tylko odczucie niezadowolenia , lecz również beznadziejności.
Jakie więc są źródła , przyczyny , zawiłości pożądania ? Należy wnikać w jego naturę ,
nigdy nie tłumić ani narzucać sobie dyscypliny. Owa chęć wnikliwego badania nie jest kolejnym pożądaniem , gdyż nie jest pozbawiona motywacji. Przypomina kontemplowanie piękna wiosennej konwalii , kiedy się przy niej usiądzie i wpatruje. W miarę obserwowania, kwiat odsłania swoją naturę - swój niezwykle delikatny kolor , zapach , płatki i łodyżkę.
Trzeba więc się przypatrzyć pożądaniu i jego naturze, nie angażując w to myśl,
która zawsze nadaje kształt odczuciom , przyjemności i bólowi , nagrodzie i karze.
Tylko wówczas zrozumie się w sposób nie werbalny i intelektualny , jakie jest źródło pożądania , jakie są jego korzenie. Ten sposób przyglądania się pożądaniu , ten rodzaj subtelnej percepcji jest pewnego rodzaju rozumem. Rozum ten zawsze rozsądnie i racjonalnie poradzi sobie z każdym pożądaniem , a wtedy nie utracisz swojej wrażliwości
na wszystko co Ciebie otacza”.
|
