GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Pierwsze spojrzenie
uśmiech radości
tęsknotę oczekiwania
poznawałam.
Pierwszy pocałunek
warg ciepły dotyk
niecierpliwość spotkań
zapamiętałam.
Smutek odrzucenia
przyjęty ból złych słów
płacz w samotności
doświadczyłam.
Niechciane rozmowy
jeden gest złości
niezrozumiałe wybory
odrzuciłam.
Samotność we dwoje
milczenie ciszy
miłosne spojrzenia
by zostać
odnalazłam.

2001 r

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Kolorowe koraliki radości
nawlekam na swoją nitkę życia
i wierzę, że zdążę zrobić naszyjnik
by upiększona stanąć przed tobą.
W oczach mam szczęście
bo nie dotyka mnie śmierć
dar życia skrzętnie zbierałam
i nie zgubiłam na ścieżce
opatrzności.
1998 r.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Przemilczany czas wraca
jak rzucony kamień
i toczy grudy piasku,
ziarenka myśli
w proch doznań.
Wyciszone słowa
jak wyłączone echo
odbite od wielu pni,
ludzi drzew
zdrewniałych korzeni.
Wygaszony ekran
jak kinowy seans
zamiera pustą ciszą,
gdy w filmie życia
pisze koniec.

2001 r.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Jestem zamkniętą muszlą smutku
w której buduję perłę nadziei,
łapię jasność twego uśmiechu,
blask twoich oczu.
Jesteś gdzieś tam
a ja czuję bicie twego serca,
jesteś tam gdzieś
a ja tu odbieram twoje myśli,
jesteś
a ja cała płynę twoim marzeniem.

2001 r.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

„Życie”

Było sobie życie
szaro-złotą wstęgą pragnień
przeplecione.
Czas je czesał, rozczesywał,
splatał ścieżek warkoczyki nowe
mieniło się tęczą radości,
płakało szarością smutku.
To biegło przez jasność dnia
to kroczyło ciemnością nocy,
w wartkim nurcie wydarzeń
potrącane i splątane
z szarfami innych żyć.
Zamilkłe na pustyni samotności
rozśpiewane w kręgu przyjaciół,
wpatrzone w wiary krzyż
zadumane miłością.
Było sobie życie
dane aby wiecznie trwać
żywe, aby wiecznie żyć.

2001 r.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Coraz mniej mnie tu, coraz mniej
na czas życia brak mi tchu
i wiem, że coraz mniej mnie tu.
Tylu przyjaciół już odeszło
i łzy świecy zostały na płycie,
wyryty dłutem zamknięty czas
zapłakana pamięć o świcie,
a mnie tu coraz mniej.

2002 r.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Okaleczone ptaki podniebne
któż przygarnie wasze skrzydła,
uciszy drżące piersi
odeprze pokusę rozpaczy,
łagodnością utuli
przez powiew miłosierdzia,
w tchnieniu wiatru wyniesie lotki
do błękitnego nieba,
rozkwitłego w waszych sercach.

2002 r.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

„Letni las”

Zakochany las w zieleni lata
zapalił dla mnie promień.
Utulił złotym welonem
swoje ramiona i czuprynę.
Poprzyczepiał do sukni
czarne cekiny jagód
i czerwone usta borówek.
Wietrzny pocałunek musnął kibić pni
a moje skronie przygarnął ciepłem,
owiną stopy zapachem siana
i wkradł się pod spódnicę
skocznością świerszcza.

2003 r.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

„Jesień”

Deszcz płacze listkami drzew
krople do piersi przygarnia ziemia
otulona szalem mchu,
nabrzmiała życiem
kaszle kurzem przebytej suszy,
mgłą temperatury paruje
i rozmywa się w szarości
jej letni makijaż.
Płacze deszcz powietrznymi bańkami
jak rozlana plama
pachnie umieraniem ziemia,
w kolorach zanurzona
słońcu odebranym.
Żegna ostatnim pocałunkiem lato
dźwięczące radosnym pluskiem fal
dymem grilla na łące,
kasztanami co przychodzą
jak jeże pod pień, to jesień.

2003 r.

^^^
^^

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Ryczy smok śmierci
przez nocny trakt,
straszy niedowiarków
szarpie przerażonych.
Ja w Tobie mam cały świat
i chociaż się boję,
patrzę jak w modlitwie pogrążony
pokój w moim sercu świeci.
Twoja miłość tarczą mi obronną
a Twoje słowo odwagą,
dane mi są na drogę ku śmierci
do walki o wieczności kwiat