MAŁE GRUPY RELIGIJNE ( WSPÓLNOTY ) FORMĄ NOWOCZESNEJ EWANGELIZACJI MŁODZIEŻY .

Po Soborze Watykańskim II wiele mówi się o laikacie, o zaangażowaniu świeckich w życie Kościoła. W miliardowej masie współczesnej ludzkości różnych religii i kultur, w skomplikowanej rzeczywistości społecznej tylko ogromna rzesza wiernych świeckich wyposażona w nadprzyrodzone, wewnętrzne bogactwo łaski może odegrać ważną rolę w procesie ewangelizacji według życzenia soboru.
Nowa ewangelizacja postulowana dzisiaj przez Kościół , nie może się dokonać bez szerokiego, kompetentnego i bardzo gorliwego zaangażowania laikatu katolickiego. Dostrzegł to Ojciec św. Jan Paweł II, który jest inspiratorem, programatorem nowego zrywu ewangelizacyjnego Kościoła. W 1979 roku w Nowej Hucie Jan Paweł II po raz pierwszy wezwał cały Kościół do podjęcia nowej ewangelizacji. Uczył , że "Dziś Kościół musi uczynić wielki krok naprzód na drodze ewangelizacji, wkroczyć w nowy etap historii swojego misyjnego dynamizmu. Owocność apostolstwa świeckich zależy od ich żywotnego zjednoczenia z Chrystusem według słów Pana: 'Kto mieszka we mnie, a ja w nim, ten wiele owocu przynosi, bo beze mnie nic uczynić nie możecie' [ 15,5]". We współczesnym Kościele zatem nie ma miejsca dla osób biernych.

Według wskazań Jana Pawła II Nowa Ewangelizacja powinna być :
• kerygmatyczna - głównym celem jest głoszenie kerygmatu czyli głównych prawd chrześcijańskiej wiary, tak aby każdy uczestnik mógł przeżyć osobiste spotkanie z Jezusem.
• charyzmatyczna - ewangelizacja nie jest nakłanianiem innych do własnych przekonań, ale dawaniem propozycji wiary, pozostawionej wolnemu wyborowi człowieka. Ze względu na to podstawową zasadą Szkoły jest otwartość na działanie Ducha Świętego, tak aby to On mógł przekonywać serce uczestnika.
• wspólnotowa - ewangelizacja dokonuje się we wspólnocie oraz w łączności z Kościołem, ma także na celu tworzeniu nowych wspólnot.

W nauczaniu Jana Pawła II odkrywamy, w jaki sposób możemy zaangażować się w to dzieło, realizując nasze misyjne powołanie. Papież wskazuje na trzy podstawowe formy ewangelizacji obowiązujące wszystkich chrześcijan bez względu na stan życia:
świadectwo życia, ofiara i modlitwa.
Są one niezmienne, uniwersalne i ponadczasowe. Jan Paweł II pisze o nich w encyklice Redemptoris missio: „wśród form uczestnictwa pierwsze miejsce zajmuje współpraca duchowa: modlitwa, ofiara i świadectwo życia chrześcijańskiego” . Także w orędziu skierowanym do młodzieży podkreśla wartość tych trzech elementów o podstawowym znaczeniu dla misji, zauważając, że dzięki temu wszyscy bez wyjątku mogą współpracować w tym dziele.

Również papież Benedykt XVI podjął kolejny krok i 21 września 2010 roku wydał List Apostolski w formie motu proprio „Ubicumque et semper” (Wszędzie i zawsze), wraz z którym powołał do istnienia nową dykasterię Kurii Rzymskiej: Papieską Radę do Spraw Promocji Nowej Ewangelizacji. Rada ta czyni obecnie przygotowania do Synodu, który Ojciec Święty postanowił zwołać. XIII Zwyczajne Zgromadzenie Ogólne Synodu Biskupów na temat Nowa Ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej odbędzie się w dniach od 7 do 28 października 2012 roku.

Z zagadnieniem Nowej Ewangelizacji łączy się również problem skutecznych form i metod jej realizacji . Ostatnio wzrasta duże zainteresowanie znaczeniem małych grup (wspólnot) w rozwoju osobowym i religijnym każdego człowieka . Pojawia się więc okazja do zrezygnowania z tradycyjnego modelu spotkań dyskusyjnych i zastosowania w ewangelizacji metod prowadzenia spotkań grupowych , zwanych ogólnie metodami aktywizującymi ( warsztaty , treningi ) Ważną rolę w wprowadzeniu takich grup odgrywa więź grupowa, w której występują (jak w każdej innej grupie) następujące mechanizmy:

• ujawnianie uczuć (przyjemnych i nieprzyjemnych) - związane z problemami występującymi w grupie;
• spójność grupy - rozumienie siebie i zasad postępowania w grupie oraz akceptacja przez grupę;
• wgląd - zrozumienie własnego postępowania na skutek przebywania w grupie i poza nią;
• interpersonalne uczenie - ważnych umiejętności od innych osób potrzebnych do funkcjonowania w grupie i poza nią;
• akceptacja odpowiedzialności - uczenie się od innych osób odpowiedzialności za własne decyzje i zachowanie;
• uniwersalność - odkrywanie własnych podobieństw w zachowaniu (problemach) w stosunku do innych osób w grupie;
• altruizm - oferowanie pomocy innym osobom z grupy w przezwyciężaniu własnych trudności;

Zwracam uwagę na to , że zaletą takiej małej grupy jest większa możliwość kontaktów międzyosobowych , porozumiewania się oraz wypowiadania się każdego uczestnika . W małej grupie każdy czuje się zauważony. W tym miejscu przypomnę , że Chrystus miał 12 uczniów . Św. Benedykt zalecał podobno tworzenie wspólnot liczących po 10 osób . , a św. Teresa z Avila zalecała swym klasztorom liczbę 20 zakonnic jako optymalną. Jak widać święci mieli intuicje , potwierdza to współczesna pedagogika grup.

Z uwagi na to spotkania grupowe mogą być dobrą formą prowadzenia działalności ewangelizacyjnej przez osoby duchowne. A ich celem może być przygotowanie młodych ewangelizatorów, którzy podjęliby trud nowej ewangelizacji w środowiskach młodzieżowych. Z tego też względu Kościół K. ma tutaj do spełnienia istotną i niezastąpioną rolę , gdyż jego podstawową misją jest wprowadzenia młodych w świat Bożej miłości i prawdy poprzez rozwój dojrzałej i pogłębionej religijności. W obliczu kryzysu rodziny istotnego znaczenia nabiera duszpasterska troska o wychowanie dzieci i młodzieży w oparciu chrześcijańskie wzorce życia w duchu wolności i odpowiedzialności. W związku z tym istnieje potrzeba zintensyfikowania działań duszpasterskich , które chroniłyby młodzież przed wszelką patologią społeczną. Skuteczność posługi kapłańskiej w dużym stopniu zależy nie tylko od zaangażowania, ale również od przygotowania i szukania nowoczesnych form metod pracy duszpasterskiej, które odpowiadają aktualnej sytuacji ludzi młodych.

Do zintensyfikowania indywidualnego apostolstwa młodzieży konieczna jest ich permanentna formacja przez osoby duchowne.

Powyższy cel może być osiągnięty poprzez integralną formację ludzi młodych, obejmującą kształtowanie:
- doprowadzenie do ukształtowania w nich dojrzałej osobowości,
- wartości ludzkich,
- rozwijanie inkarnacyjnej duchowości,
- przygotowanie doktrynalne do apostolstwa przez poznawanie
katolickiej nauki Kościoła ,
- rozwijanie poczucia odpowiedzialności za zbawienie swoje i innych ludzi,
- wychowanie młodzieży do jedności życia we wspólnocie Kościoła i społeczeństwie.

Młodzież po takim przygotowaniu formacyjnym , mogłaby prowadzić przy współpracy z księdzem ewangelizację według zasady; „MŁODZIEZ EWANGELIZUJE MLODZIEŻ”
Ważna rolę w dziele Nowej Ewangelizacji może również spełnić Wolontariat, dzięki różnym formom solidarności , służby, które promuje i konkretyzuje, a zarazem uwrażliwia społeczeństwo na godność człowieka i na jego różne potrzeby. Działalność wolontariatu prowadzi do doświadczenia, że człowiek w pełni realizuje się wyłącznie wtedy, gdy kocha i daje siebie innym.

Sytuacja Chrześcijaństwa dziś w Europie i na całym świecie pokazuje , że nie potrzebujemy suchej doktryny, rytuałów, nakazów, ale potrzebuje my powrotu do życia w Bogu, potrzebujemy poznania Boga, który jest Miłością.
Być może nowa ewangelizacja , której celem jest budzenie wiary, głoszenie Chrystusa żyjącego również dzisiaj, przemieniającego życie konkretnych młodych osób, spełni to zadanie.
Aby niejako rozważyć waży problem jakim jest zaangażowanie laikatu - MŁODZIEŻY W NOWĄ EWANGELIZACJĘ . każdy z Nas musi odpowiedzieć sobie na pytanie :

Czy to dotyczy mnie ?

Czy nowa ewangelizacja to także moja sprawa?

Czy ja też mogę być Ewangelizatorem ?

Co My mamy do zaoferowania w dziedzinie nowej ewangelizacji ?

Jak mamy rozwijać świadomość religijną i radykalizm ewangeliczny?

Musimy odpowiedzieć sobie na te pytania w swoim sumieniu. Wiemy o tym, że każdy chrześcijanin na mocy sakramentu chrztu i bierzmowania wezwany jest do zaangażowania się w dzieło misyjne całego Kościoła. Dlatego nie możemy mówić: „nie nadaję się”, „nie potrafię głosić itp.
Ponieważ istnieją różne formy i sposoby realizacji tego obowiązku. Każdy z Nas może odnaleźć sobie właściwy.

Co sądzicie na ten temat . Może sami podpowiecie jakieś ciekawe rozwiązania , pomysły, które mogą pomóc Wam i innym w podjęciu się trudnej roli Ewangelizatora.

Może wspólnie przy pomocy ks. A. Szpaka uda się Nam stworzyć program , dobrać odpowiednie formy i metody, dzięki którym łatwiej będzie przy pomocy młodego laikatu - MŁODZIEŻY realizować ewangelizacyjną misje Kościoła. Jak pisze kard. Ryłko - „Kto spotkał Chrystusa ma obowiązek Go głosić, a ten, kto go jeszcze nie poznał ma prawo o Nim usłyszeć”.

Dalszym krokiem w tej dziedzinie może być stworzenie Internetowego Studium Nowej Ewangelizacji , albo założenie Wspólnoty, Domu lub Ośrodka Nowej Ewangelizacji , która prowadziłaby formacyjny program ewangelizatorów , wykorzystując różne formy i metody pracy np. warsztaty, treningi , koncerty, marsze ewangelizacyjne, ewangelizacja uliczna , zloty, spotkania weekendowe ewangelizacja od domu do domu, spotkania ewangelizacyjne na placach i stadionach, dyskotekach, rekolekcje, pielgrzymki itp. Można wymyślić również inną nazwę ,która będzie odzwierciedlać istotę takiej działalności ewangelizacyjnej.

Co sądzicie na ten temat?

Może ktoś z Was ma jakiś inny ciekawy plan lub projekt, który można przedyskutować na forum z innymi.

INICJATYWA NALEŻY DO WAS !
LICZYMY NA AKTYWNOŚĆ Z WASZEJ STRONY.

"Człowiek dzisiejszy i jutrzejszy
będzie tylko wówczas wierzył,
jeśli uda mu się osiągnąć
własne doświadczenie religijne.
Jeśli mu się to nie uda,
coraz widoczniej będzie się rozmijał
ze słowami Chrystusa".
(kardynał F. König

Ulubionym terminem dla nowej syntezy Ewangelii i rzeczywistości ludzkich są takie wyrażenia Jana Pawła II jak: "Ewangelia prawdy, ewangelia dobra, sprawiedliwości, miłości, wolności, ewangelia pracy, cierpienia, kultury etc. Chodzi tu już bowiem nie o "czystą" ewangelię, tzn. werbalnie pojmowaną, ale o ewangelię wcieloną w konkretną rzeczywistość ludzką przez świadome przylgnięcie do niej ludzkiej osoby w życiu indywidualnym czy też społecznym.

Za Adhortacją Apostolską "Christifideles laici" wymienię tu główne zadania ewangelizacyjne na dziś:

- krzewić poszanowanie dla godności ludzkiej,
- otaczać głębokim szacunkiem prawo do życia,
- chronić wolność religijną,
- uważać rodzinę za pierwszą płaszczyznę społecznego zaangażowania,,
- krzewić miłość jako duszę i podstawę solidarności,
- poprzez zaangażowanie polityczne służyć wszystkim i każdemu,
- traktować człowieka jako ośrodek życia gospodarczo-społecznego,
ewangelizować kulturę i kultury człowieka.

Świat współczesny, który wkroczył za naszych dni w erę cywilizacji informatycznej, kształtowany w głównej mierze przez cywilizację obrazu i sposób ujmowania rzeczywistości przez massmedia potrzebuje zupełnie nowych sposobów, metod i języka głoszenia Ewangelii.

W encyklice "Veritatis splendor" Jan Paweł II pisze : "Nowa ewangelizacja ujawnia swą autentyczność i równocześnie wyzwala cały swój dynamizm misyjny, jeśli dokonuje się nie tylko przez dar słowa głoszonego, ale także przez dar słowa przeżywanego, to znaczy przez świadectwo życia. Zwłaszcza świętość jaśniejąca w życiu wielu członków Ludu Bożego, skromnych i często ukrytych przed oczami ludzi, to najprostsza i najbardziej pociągająca droga, na której można bezpośrednio doświadczyć, jak piękna jest prawda, jak wyzwalającą moc ma miłość Boża i jaka jest wartość bezwarunkowej wierności wobec wszystkich wymogów Prawa Pańskiego, nawet w najtrudniejszych okolicznościach" . (Encyklika "Veritatis splendor" nr 107)

W Adhortacji "Christifideles laici"" Jan Paweł II podkreśla : „ Nie ulega wątpliwości, że w życiu każdego człowieka, który jest wezwany do stałego pogłębiania zażyłości z Jezusem Chrystusem, wierności woli Ojca oraz oddania się braciom w miłości i sprawiedliwości, miejsce uprzywilejowane winna zajmować formacja duchowa". (nr 60).

- Kiedy miała miejsce nasza osobista ewangelizacja; podzielmy się krótkim świadectwem.
- W jaki sposób jesteśmy dla siebie nawzajem świadkami Ewangelii w codzienności?

- Czy możliwa jest nowa ewangelizacja przy pomocy młodzieży ?

NOWA EWANGELIZACJA

„Nie usuwaj się od płaczących i smuć się ze smucącymi” ( Syr 7,34).

To co głosili prorocy biblijni dotyczy wszystkich czasów , także naszych: koncentracja religijna na rycie , obrzędzie , na liturgii , a nie na działaniu w ramach tego świata dla dobra wspólnoty ludzkiej grozi dechrystianizacją katolicyzmu. Może się okazać , że za przesłoną blasku i widowiskowości rozpościera się „teren” pełen duchowego ubóstwa. Zwrócił już na to uwagę prorok Amos , który głosił pierwszeństwo moralności społecznej przed kultem: „ Nienawidzę , brzydzę się waszymi świętami. Nie będę miał upodobania w waszych uroczystych zebraniach. Bo kiedy składacie Mi całopalenie i wasze ofiary , nie znoszę tego, a na ofiary biesiadne z tucznych wołów nie chcę patrzeć .Idź precz ode Mnie ze zgiełkiem pieśni twoich i dźwięku twoich harf nie chcę słyszeć” ( Am 5,21- 23).

Również ks. prof. J. St. Pasierb w książce „Czas otwarty” pisze o niebezpieczeństwie rozejścia się między religią i Kościołem K. a życiem : „ Królestwo Boże chce być z nami , w domu , przy pracy , w kinie , na ulicy - nie chce być wyzłacanym kościelnym sprzętem. Nie chce zastygnąć w choćby najczcigodniejszej , ale nieżywej formie , stale wymyka się z ustalonego porządku rzeczy tego świata . Wymagające , niekonformistyczne - ojczyzna serc nie uspokojonych , ludzi nie potakujących - jest ono ciągle podobne do kwasu , który wziąwszy niewiasta , zaczyniła z trzema miarami mąki . Z natury swojej jest życiem , fermentem , wzrostem , powołane zostało , by żyć z twarzą podaną naprzód”. Kościół nie może zatem zamykać się w klerykalnym getcie , czy też w getcie chrześcijaństwa folklorystycznego , a resztę świata pozostawić swemu losowi.

Narzuca się pytanie: w jaki sposób Kościół ma działać w ramach tego świata dla dobra wspólnoty ludzkiej?

Poszukajmy odpowiedzi w Biblii. Dobrze zrozumieli ten problem uczniowie Chrystusa , że nie ma jednego modelu ewangelizacji. Jest on uwarunkowany okolicznościami , mentalnością słuchaczy, ich kulturą i wykształceniem, miejscem życia na ziemi i wykonywaną pracą. Uwarunkowań jest wiele. Ewangelizator musi brać je pod uwagę, pamiętając równocześnie o dwóch niezmiennych prawach ewangelizacji , które odkryli piersi Apostołowie.

I. WYJŚCIE

Apostołowie nie czekali na wypełnienie słuchaczami Wieczernika. Piotr, by wygłosić swoje pierwsze kazanie, wyszedł na zewnątrz . Stanął przed zgromadzonymi i sprowokował ich do dialogu. Podobnie św. Paweł w Atenach . Nie czekał w świątyni na wiernych wyznawców, tylko poszedł tam, gdzie można było spotkać najwięcej ludzi. Wsłuchał się w zadawane pytani i udzielał na nie odpowiedzi.

II. WSKAZANIE .

Apostoł Paweł wskazał Tego, który jest jedyną Odpowiedzią na wszystkie ludzkie pytania. Wskazał na żywego Chrystusa , który żył i jest zawsze z Nami : „Oznajmiamy wam, cośmy ujrzeli i usłyszeli, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami.” Ewangelizator nie może być filozoficznym nowinkarzem , tylko musi dzielić się z innymi doświadczeniem spotkania Jezusa. Bez wyjścia i wskazania nie ma ewangelizacji. Tym bardziej nowej ewangelizacji.

Rozwinięciem tego tematu , będą przedstawione 10 grudnia 2000r na kongresie katechetów i nauczycieli religii przez kard. Josepha Ratzingera, ówczesnego prefekta Kongregacji Nauki Wiary, trzy prawa nowej ewangelizacji.
Wychodząc od stwierdzenia, że wobec kryzysu dostrzegania przez ludzi obecności Boga w ich życiu i przeżywania go, nawet przez chrześcijan, jakby Bóg nie istniał, kard. Ratzinger postulował, by w ewangelizacji mówić przede wszystkim o Bogu. Temat Boga zaś staje się konkretem, gdy mówimy o Chrystusie, który jest „ Bogiem –z- nami ”.

Na tej podstawie kard. J. Ratzinger sformułował prawa, którymi ma się kierować proces ewangelizacji w Kościele.

Pierwsze nazwał on „prawem wywłaszczenia”.

Chrześcijanie są bowiem jedynie „sługami sprawy Bożej w świecie”, a nie jej właścicielami. Ewangelizacja jest tu rozumiana jako „forma życia” i „stawania się głosem Ojca”. Nie jest ona sprawą prywatną, gdyż głosi się Chrystusa nie w swoim imieniu, lecz wypełniając misję Kościoła. Wszystkie metody zdobywania ludzi dla Boga są jednak nieskuteczne, jeśli nie mają fundamentu w postaci modlitwy. Głoszone słowo zawsze musi być zanurzone w intensywnym życiu modlitewnym – podkreślał obecny papież.

Drugie prawo ewangelizacji wynika z przypowieści o ziarnku gorczycy.

– Wielkie rzeczy zaczynają się w pokorze. „Prawo wielkich liczb nie jest prawem Kościoła”, gdyż to Bóg jest Panem żniwa i to od Niego zależą rytm, czas i sposoby wzrostu ziarna. Prawo to pozwala nie zniechęcać się w podejmowanym wysiłku misyjnym.

W końcu trzecie prawo ewangelizacji, zaproponowane przez obecnego papieża , to prawo ziarna, które obumiera, by przynieść owoce.

W ewangelizacji bowiem „zawsze obecna jest logika Krzyża”. To dlatego tak wielkie znaczenie dla ewangelizacji ma świadectwo męczenników za wiarę, stanowiące „wielkie dziedzictwo duchowe Kościoła i jasny znak nadziei na jego przyszłość”.