Małą widziałam na facebooku

Ja w nawiązaniu trochę do wcześniejszych wypowiedzi a szczególnie do Alki...
To, co nas chyba uderza i zarazem przyciąga w stronę szpakowskiego pielgrzymowania to przede wszystkim otwartość i spontaniczność...We współczesnym "wyluzowanym" świecie wydawałoby się, że też jest pełno tych cech, ale jednak intuicyjnie czujemy, że to o coś innego chodzi...Nie chodzi przecież, żeby być tak wyluzowanym, żeby zrobić kupę na środku miasta...ani też, żeby nie mieć żadnych zahamowań i granic...To bycie otwartym na Drugiego i spontanicznym w wyrażaniu swoich emocji i uczuć...
Na co dzień pracuję w równie spontanicznym środowisku osób niepełnosprawnych intelektualnie. U nich emocje też są "na dłoni", a spontaniczne zachowania zdarzają się równie często...
Dlatego nie zamykajmy się na świat, myśląc, że jesteśmy tacy jedyni...

Uczestnicząc w tej wyjątkowej pielgrzymce, zastanawiałem się dlaczego pewne osoby w kolejnym roku się już nie pojawiają i czy tak samo będzie ze mną. Można to tłumaczyć pojawianiem się nowych obowiązków , dzieci , praca,… ale chyba to wszystkiego nie wyjaśnia. Przychodzi moment gdy trzeba pójść dalej, tak jak kiedyś należy opuścić rodziny dom i podobnie jest z tą pielgrzymkę – jednak nie oznacza to przekreślenia tego co się tam wydarzyło. Wspominając znajomym pielgrzymkę z którymi kiedyś się chodziło, wielokrotnie zauważałem (nawet u tych, którzy dziś są dalecy od wiary i kościoła), że na słowa „Szpak” „pielgrzymka” wykazują zaskakująco pozytywne ożywienie. Głosy takie jak Alki, komentarze pod internetowymi publikacjami o pielgrzymce i Szpaku pokazują, że jest wiele osób, które kiedyś były na tej pielgrzymce dziś jednak nie przekreślają i nie wypierają się tego okresu w swoim życiu. Gdy przychodzi czas rozrachunków z przeszłością wtedy wraca się (zapraszamy) na pielgrzymkę tak jak emigranci wracają do rodzinnego gniazda.

"Kto się przybliża, tego nie odtrącajcie,
Kto się oddala tego nie zatrzymujcie,
Kto wraca,tego przyjmijcie, tak jakby nigdy nie odchodził"
E.Stachura

Tak sobie siedzę ogarnięta sprawami dnia codziennego które w coraz większym stopniu mnie przygniatają i tak sobie zastanawiam się - jakie wybrać sobie miejsce na Ziemi, bowiem ja pragnę je wszystkie ogarniać.

Wspomnienia Andrzeja Szpaka budzą we mnie wewnętrzne życie. Miałam być jego pomocą a usunęłam się w cień. Andrzej jest niesamowitym Księdzem, dla którego warto iść aby powrócić pod wspólną strzechę - strzechę HIPISÓW.

***

Ponad 10 lat nie byłem na szpakowskiej. Bardzo miłe i niepowtarzalne wspomnienia

ja nie bylam ponad 20 lat...a smigalam ze Szpakiem i jego pielgrzymka 5 razy...zaraz po muzycznym kempingu w Brodnicy .., oj chetnie bym poszla znow:(

wspomnienia...
Jestem emerytowaną nauczycielką.Zbieram się, aby coś napisać już od miesiąca.Młodość. Niezapomniane chwile,jak ta,gdy Szpak wciągnął pół mazurskiej wsi do zabawy,grając na akordeonie pieśń o Jezusku...Była jedność. Zmieniły się czasy - zmieniła się pielgrzymka. Upodabniamy się do zachodnich państw, stajemy się coraz większymi materialistami zamkniętymi w sobie.Nie jest to już to miejsce co kiedyś ale na tle całego społeczeństwa,wciąż jest to jednak odskocznia.
Spotykam się tu i tam z opiniami,że Szpak przypisuje sobie zbyt wiele,że gdyby nie ludzie,to nie byłoby tej pielgrzymki. Uważam, że nie ma w tym racji. Myślę,że bez Szpaka nie byłoby ani pielgrzymki,ani ruchu hipisów.Wydaje mi się że większość ludzi z tzw. ruchu poznała się dzięki Szpakowi.Widać, to szczególnie teraz,kiedy opada już z sił,a młodzież wciąż się buntuje.Tu zawsze tak było,ale gdy młodzież ma niejednokrotnie już grubo po czterdziestce,wypada by dorosła i trochę spuściła z tonu.Jeśli mogłabym coś od siebie dodać,to życzyłabym sobie, aby w przyszłym roku było więcej zrozumienia dla wieku ks. Andrzeja i wzajemnej pomocy, a mniej wszelkiego rodzaju buntu i samochodów.

Dzięki temu, że Szpak zdecydował się odejść z forum Cygana i dzięki Kai, że założyła stronę doziemiobiecanej nikt nie musi już udawać tego, kim nie jest. Dla każdego jest miejsce. W pielgrzymkach szpakowskich chodzą hipisi wierzący i hipisi niewierzący oraz nie-hipisi wierzący. Nareszcie nikt na tej stronie nie może już atakować ks. Andrzeja tak, jak miało to miejsce na stronie hipisi.pl. I to jest bardzo pozytywne i bardzo dobrze, że ta strona jest duszpasterska, a nie hipisowska chociaż otwarta jest na wszystkich w tym także na hipisów. Nareszcie też wiadomo kto jest kto i kto kim był.