|
Cóż znaczy świętować?
Świętować – to znaleźć się w nowej sytuacji, w niespodziewanych układach, w zależnościach, których nie ma się na co dzień, w odpowiedzialnościach za sprawy nietypowe. Tak rozumie pojęcie świętowania ks. M. Maliński.
Oto znów okazało się, że biegli w różnych sztukach, od sztuki kulinarnej po sztukę kochania – NIE UMIEMY ŚWIĘTOWAĆ!
Kto mógłby pochwalić się sztuką świętowania? A przecież Bóg uczy nas tej sztuki od pierwszych stron Biblii:„Pamiętaj, abyś dzień święty święcił!”.Abyś oddał chwałę Bogu.
Czym jest świętowanie? Tak na wstepie, to częstsza rozmowa z Bogiem, pokorne pochylenie serca nad dziwami ziemi. To czas, by złożyć przed Bogiem nasze ludzkie sprawy i nasz los.
Chrześcijanin nie może pozwolić sobie na luksus wyręczenia siebie w tym względzie przez mass media, supermarkety, agencje reklamowe. One „świętując” np. Boże Narodzenie, tak naprawdę mają na celu wyłącznie własny interes. Boże Narodzenie jest okazją polepszenia koniunktury na rynku, poprawienia wizerunku firmy, uzyskania określonych profitów. Celem świątecznych zabiegów świata nie jest chwała Boża. Nie jest to zatem świętowanie. W istocie takie „święta” są tylko rozrywkowe i…. męczące... Świeckie świętowanie jest jedynie szopą. Nie ma w niej Boga.
A przecież można by przy Bogu wypocząć – uwolnić ducha, uciszyć serce, nakarmić ciało i ducha Uczynić kontakt z Bogiem chlebem ( komunią) To w części znaczy świętować
To co znajduje się w oficjalnych dokumentach Kościoła Katolickiego to takie rozumienie świętowania : „Ustanowienie dnia Pańskiego przyczynia się do tego, by wszyscy korzystali z wystarczającego odpoczynku i czasu wolnego, który mogliby poświęcić życiu rodzinnemu, kulturalnemu, społecznemu i w szczególności religijnemu.
Świętowanie jest więc aktywnością zasadniczo różną od codziennej aktywności związanej ze zdobywaniem środków do życia. i przyczynia się do tego, by wszyscy korzystali z różnych form odpoczynku i czasu wolnego i służy wzrostowi życia wewnętrznego i religijnego.
Świętowanie rodzi się z zetknięcia dwóch czynników. Musi wystąpić ważne wydarzenie, które ma się przeżyć i potrzeba odnalezienia się w nim przez radosne celebrowanie tego wydarzenia razem z innymi .
Święto zatem to czas wyodrębniony z dni powszednich, wyróżniający się m.in. szczególnie uroczystą oprawą .
Świętowanie w sensie religijnym jest spotkaniem z Bogiem , poświęceniem Mu swojego czasu , swoich myśli, własnych pragnień , działań , jest zaprzestaniem pracy, odpoczynkiem , poleceniem sobie , że dzień ten należy święcić.
. Zachowanie religijnego charakteru świętowania to przede wszystkim szukanie Boga, uwielbianie Go, Jego wszechmocy, miłości i miłosierdzia.
Świętowanie chrześcijańskie powstaje przez zbawcze spotkanie z Bogiem Ojcem i może się dokonywać nie tylko w liturgii Eucharystii., ale również w innych formach świętowania.
Istnieją różne formy aktywności w świętowaniu , które służą rozwijaniu zarówno formacji intelektualnej i duchowej.
Do takich form świętowania należeć mogą między innymi : .
- odpowiednia lektura: (studiowanie Biblii, czytanie prasy i książek religijnych),
- oglądanie filmów , sztuk o treściach duchowych
- uczestnictwo w koncertach pieśni religijnej
- uczestnictwo w pielgrzymkach.
- udział we mszy,
- uczestnictwo w grupach modlitewnych,
- słuchanie religijnych audycji radiowych ,
- modlitwa, medytacja i kontemplacja religijna,
- inne
Świętowanie chrześcijańskie czyli psychiczny, duchowy kontakt z Bogiem nie powinno być tylko dniami ascezy i modlitwy , ale również dniami radości o wybitnie ludycznym charakterze (w uproszczeniu można rzec –zabawowym).
Świętowaniu religijnemu powinna towarzyszyć celebracja miłości bliźniego, a więc wypełnieniem tych wymagań, które stawia nam Katechizm Kościoła Katolickiego.
Godziwymi formami świętowania religijnego mogą być również gry towarzyskie, spacery, sport i turystyka, tańce, uprawianie sportu, różnych dziedzin sztuki , aż po najważniejsze, jakimi są ważne wydarzenia w życiu osobistym , w życiu kraju i świata. Zabawy i rozrywki nie są sprzeczne z moralnością chrześcijańską. Wręcz przeciwnie mają w chrześcijańskim systemie etycznym swoje ważne i trwałe miejsce. Ludyzm jest jak najbardziej zjawiskiem katolickim, o ile tylko nie jest odseparowany od sacrum. Świętowanie religijne powinno być dniami radości w relacji z Bogiem.
Nie należy ograniczyć się do jednego, czy paru sposobów świętowania ponieważ każda jednostronność jest niebezpieczna. Trzeba świętować pełną gamą możliwości, jakie się ma do dyspozycji.
Chrześcijanin powinien tę radość SWIĘTOWANIA przeżywać i okazywać na wszelkie możliwe, byle godziwe sposoby. Tak też i przodkowie nasi czynili, bo tradycyjne obchody świąt religijnych zawsze łączyły w sobie sacrum i ludus, a elementy te, nie były od siebie oddzielone, nie funkcjonowały obok siebie, ale tworzyły integralną całość, stanowiącą o charakterze katolickiego świętowania. Poza tym chrześcijański, godziwy ludyzm nigdy nie jest egoistyczny , ponieważ dobry Chrześcijanin, również w swoich rozrywkach dba o to, aby i inni mieli z nich pożytek w postaci radości ze współuczestnictwa lub korzyści z rozwoju duchowego .
|
