Trochę historii na temat ustanowienia Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan

Pragnienie jedności chrześcijan było obecne w Kościele katolickim, ale też i w innych wspólnotach niekatolickich. Już papież Leon XIII wprowadził w roku 1895 Nowennę do Ducha Świętego przed Zielonymi Świątkami, aby przyspieszyć dzieło pojednania braci odłączonych.
W kilka lat później (od 1908 r.) dwaj duchowni anglikańscy: Jones Spencer i Paul Watson propagowali Oktawę modlitw o Jedność Kościołów (18-25 stycznia). Miała ona obejmować czas między dniem wspominającym św. Piotra (18 stycznia - niegdyś w rzymskim kalendarzu święto katedry Apostoła), a dniem upamiętniającym św. Pawła (25 stycznia - święto jego nawrócenia), co miało mieć symboliczne znaczenie, ponieważ widzieli w św. Pawle wzór do naśladowania w dążeniu do zjednoczenia oraz wzywali go jako patrona dzieła ekumenizmu.
Wspomniani działacze ekumeniczni ; P. Watson - przeszedł do Kościoła katolickiego i już jako katolik szerzył ideę modlitwy o jedność chrześcijan, a jego przyjaciel J. Spencer czynił to samo jako anglikanin. Po pewnym czasie starania Watsona i Spencera o popularyzację Oktawy modlitw o Jedność Kościołów poszły w zapomnienie . . Ich myśl podjął francuski ksiądz Paul Couturier (1881-1953), twórca i prekursor ekumenizmu duchowego i doktrynalnego. Nawoływał chrześcijan do głębokiej skruchy z powodu braku jedności, głębokiej pokory i miłości. Za główny środek prowadzący do jedności uważał on zespolenie nas chrześcijan w modlitwie z Chrystusem. Modlitwa ta ma łączyć się z troską o duchowe odrodzenie chrześcijan.
W duchu ekumenicznym pracował również belgijski kardynał D.J. Mercier, głosząc, że zjednoczenie wyznawców Chrystusa może przyspieszyć wzajemne ich poznanie (poszczególnych Kościołów, ich tradycji, a także miłość przejawiającą się w codziennym życiu.

Pracę na rzecz jedności chrześcijan bardzo wyraźnie podjęli papieże, poczynając od Jana XXIII (1958-1963) ; później Jan Paweł II przygotowując nas do Jubileuszu Roku 2000 nawoływał do zjednoczenia wyznawców Chrystusa. W swojej encyklice- Ut unum sint - wzywa chrześcijan do modlitwy: Gdy chrześcijanie modlą się razem, wówczas cel, jakim jest zjednoczenie, wydaje się bliższy . Długa historia chrześcijan znaczona wielorakim rozbiciem, wydaje się jakby układać na nowo, dążąc do źródła swej jedności, którym jest Jezus Chrystus (...) We wspólnocie modlitwy Chrystus jest rzeczywiście obecny: modli się w nas, z nami i za nas (...) Na ekumenicznej drodze jedności trzeba przypisać stanowczy prymat wspólnej modlitwie - modlitewnemu zjednoczeniu wokół samego Chrystusa" (nr 22).

Na uwagę zasługuje również pastor Kościoła Metodystycznego - Janusz Ostrowski , który z wielkim zapałem pracował w duchu idei jedności chrześcijan i był zdania, że pokoju nie da się osiągnąć bez jedności, a jedności bez porozumienia. Porozumienie można osiągnąć, przeciwstawiając się fanatyzmowi, który jest rodzajem patologii społecznej. Szczególnie dotyczy to religijnych fanatyków, we wszystkich wyznaniach. Tę samą patologię – zdaniem pastora - obserwujemy także w szerszych warstwach społeczeństwa, zresztą nie tylko naszego. ...Jeśli bowiem na człowieka o odmiennej ideologii patrzy się, ja k na "kuriozum", traktując go z góry, jako potencjalnego wroga, który czyha tylko na czyjąś tożsamość ideologiczną, albo w najlepszym przypadku traktuje się go jako obiekt do zabiegów misyjnych, ....to w takim przypadku nie może być mowy o jakimś porozumieniu. Jako jeden z prekursorów polskiego ekumenizmu - często powtarzał , że chrześcijan łączyć powinna prawda postępowa, egzystencjalna, którą jest osoba Chrystusa, a nie ideologie, zazwyczaj sprzeczne ze sobą.
W życiu swoim, pastor J. Ostrowski przez osobisty przykład, swoją działalnością w dziedzinie ekumenii ( zorganizowanie w 1950 roku w Chodzieży Ekumenicznego Ośrodka pod nazwą "Unitas", który dał początek szerszemu ruchowi ekumenicznemu pod nazwą "Unitas Fratenitatis" ) , okazał wielkie serce bliźnim idącym różnymi drogami do Boga.
Wielkim wydarzeniem w działalności p. J. Ostrowskiego było pierwsze kazanie, jakie wygłosił w Katolickim Kościele Wszystkich Świętych w Warszawie w 1971 roku. Odwołując słuchaczy do Ewangelii wg św. Mateusza (13, 16-17) i św. Łukasza (10, 13-24): Lecz szczęśliwe oczy wasze, że widzą i uszy wasze, że słyszą. Bo zaprawdę powiadam wam: Wielu proroków i sprawiedliwych pragnęło ujrzeć to, na co wy patrzycie, a nie ujrzeli; i usłyszeć to, co wy słyszycie, a nie usłyszeli. (Mt.) , uświadamiał im jak wielkiego doczekali wydarzenia w dziejach chrześcijan.
Na koniec przytoczę wiersz pastora - Janusza Ostrowskiego:

„TO NIE FANTAZJA”

To nie fantazja, lecz NAKAZ ROZUMU!
By uratować ten świat - od zagłady,
od fanatyzmu i wszelkiej zawady,
widząc tylko swe racje - tłumu.
Dlatego PIONIERZY BRATERSTWA - POKOJU,
nad przepaściami MOSTY BUDUJĄ,
bez wyznaniowych sporów i boju,
DROGĘ JEDNOŚCI - ludzkości wskazują.