"Zdumiewali się wszyscy i nie wiedzieli, co myśleć: <<Co to ma znaczyć?>> - mówili jeden do drugiego. <<Upili się młodym winem>> - drwili inni. (...) Przyjmijcie do wiadomości i posłuchajcie uważnie mych słów! Ci ludzie nie są pijani, jak przypuszczacie, bo jest dopiero trzecia godzina dnia, ale spełnia się przepowiednia proroka Joela:
W ostatnich dniach - mówi Bóg - Wyleję Ducha mojego na wszelkie ciało, i będą prorokowali synowie wasi i córki wasze. (...) I każdy, kto wzywać będzie imienia Pańskiego będzie zbawiony." Dzieje Apostolskie 2, 12-21

"Czy zazdrosny jesteś (...) Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego Ducha."
Księga Liczb 11, 28

Tolek Banan.Ah nie, nie mam propozycji, pomysłów - to znaczy mam pomysły dla siebie - na tutejsze forum, et cetera, et cetera. Jest chyba OK. To "chyba" potraktuj jako słówko afirmujące. Tak trzymaj.

Hey... Znowu asekuracja. Ewangelię albo i prawdę, mozna głosić na różne sytuacje, inaczej. Ta uliczna jest ok.jesli jej uczestniczy żyją i głoszą Dobrą Nowine w zgodzie z własnym sumieniem. Myślę, że jesli ktoś czuje pragnienie, to znajdzie żródło. Również na ulicy. Bo tu czasami tez brakuje Słowa. Ważne jest to co dzieje się w sercu ale też to co na codzień robimy i ile jest w tym prawdy a ile kłamstwa.
Dzięki za info o Kościele Ulicznym. HEY
hęci

A może chodzi o coś całkiem innego. Takie "świadectwa" można usłyszeć często, szczególnie od ludzi których spotyka nieszczęście. Ostatnio słyszałam podobne w kaplicy na Jasnej Górze parę dni temu. Matka narkomana, wzruszająco itd. Nieważne czy to ulica, czy Jasna Góra, która osobiście mnie przytłacza, bo chyba nie o pomieszczenia chodzi, czy ich brak. Złote studzienki faktycznie biją po oczach, ale z drugiej strony darmowy nocleg, parking itd. przez dwa dni + niemałe finansowe wsparcie dla Adama Mioduchowskiego, który jest liderem kościoła zielonoświątkowego nieoczekiwanie przekazane przez biskupa Długosza, sprawiają, że nie wszystko jak zwykle jest czarno - białe. Na warsztatach był facet, który nie krzyczał, nie płakał, ale opowiadał, o tym jak się nawrócił - gdy jego syn zaczął ćpać: on zaczął oddawać łapówki, które wcześniej brał i to także było świadectwo.
Fajnie, że są tacy ludzie, którzy świadczą na ulicy, co nie zmienia faktu, że ja się przy nich nie zatrzymuję, nie dlatego, że coś mi się w nich nie podoba, tylko dlatego, że na tym się wiara nie kończy, a zaczyna.Tak naprawdę takich przykładów nawróceń jest masę, pewnie w internecie również, nie wiem, nie szukałam. Może jest to obawa przed sztampą? Później idzie się dalej, a właściwie w górę i wnika się głębiej... ciężko to opisać, czasem zapada we mnie głębiej jedno, mimochodem autentycznie wypowiedziane zdanie, niż takie przedstawienia. Może chodzi o to, że wolałabym po prostu pogadać zwyczajnie z tym chłopakiem, bez spinania się, na to by koniecznie coś udowodnić. Może akurat tylko ja "tak mam" i fajnie by było gdyby Jan nie zmuszał mnie do zachwytów, nad czymś co mnie nie porusza. Na siłę wzruszyć się nie da. Jeden woli jabłka drugi gruszki. ot i tyle.
To, że Rabin się podpisał jakoś zachęciło mnie do wynurzeń.
-kaja

W którym miejscu zmuszam Cię do zachwytów? Nie rozumiem. No pewnie, że na siłę wzruszyć się nie da. Jest to dla mnie tak obce, co i niesmaczne. O jak ja nie lubię ludzi zmuszać, tak samo jak i ja nie lubię być przez kogoś zmuszany. Zwłaszcza, jeśli chodzi o tak delikatną sferę jaką są uczucia. Mnie wcale nie przeszkadzają ludzie, którzy czują inaczej jak ja.
Natomiast poczułem się dotknięty, kiedy Herbert w dość niewybrednych słowach zaatakował postawy ludzkie, które są bliskie memu sercu, czym spowodował moją taką, a nie inną reakcję. Myślałem, że inne aspekty tego zjawiska, jakim jest "kościół uliczny" zainteresują. Zauważa się odejście ludzi od Kościoła. Przecież nie tak dawno kilka tys. młodzieży w zorganizowanej manifestacji na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie kpiła sobie publicznie z krzyża i z tego co święte, a oto niewielka grupa młodych chrześcijan w centrum stolicy ma odwagę dawać świadectwo, że Jezus żyje, że czyni cuda i że Bóg jest realny. Robili t w taki sposób, tak, jak oni to czują i potrafią. Być może ktoś inny zrobiłby to lepiej. Gdyby to robił Herbert ja bym się tylko cieszył.

Sytuacja nie jest ciekawa. Zobaczcie choćby to.

Chodziło Ci o ten link, który widzę jako administrator, a nie wiem czemu nie ma go dla wszystkich
http://www.bibula.com/?p=11871
ale tak na marginesie to Ty chyba nie przepadasz za kościołami, czy może się mylę?

Veni Creator
Przyjdź Duchu Święty,
zginając (albo nie zginając) trawy,
ukazując się (albo nie) nad głową językiem płomienia,
kiedy sianokosy, albo kiedy na podorywkę wychodzi traktor
w dolinie orzechowych gajów, albo kiedy śniegi
przywalą jodły kalekie w Sierra Nevada.
Jestem człowiek tylko, więc potrzebuję widzialnych znaków,
nużę się prędko budowaniem schodów abstrakcji.
Prosiłem nieraz, wiesz sam, żeby figura w kościele
podnisła dla mnie rękę, raz jeden, jedyny.
Ale rozumiem, że znaki moga być tylko ludzkie.
Zbudź więc jednego człowieka, gdziekolwiek na ziemi
(nie mnie, bo jednak znam co przyzwoitość)
i pozwól abym patrząc na niego podziwiać mógł Ciebie.
Czesław Miłosz
"Miasto bez imienia" (1969)

"Świat jest moim klasztorem, ciało jest moją celą, a dusza jest w niej pustelnikiem".
Św. Franciszek z Asyżu (1181-1226) powiedział te słowa ponad osiemset lat temu. Mają tę samą moc co wtedy, gdy odnalazł Boga w dolinach Umbrii. Było to dla niego inspiracją, by stworzyć regułę zakonną znaną ze swego umiłowania życia, cenienia ciszy i prawdziwego nauczania tych, którzy zamieszkiwali miasteczka i miasta. Popularna opowieść mówi, że kiedy gorliwy młody zakonnik powiedział Franciszkowi, że nie może się doczekać, by opuścić klasztor i głosić światu ewangelię, Franciszek uśmiechnął się i powiedział: “Musimy zawsze głosić dobrą nowinę. Jeśli to konieczne, używamy słów.”
Tak było wówczas, tak jest i teraz. A jednak każdy z nas ma wewnętrznego pustelnika, który mówi głośniej niż słowa i wzywa nas do spokoju. Ten pustelnik w naszym wnętrzu jest częścią naszej duszy, która woła o ciszę w świecie pełnym hałasu, która pragnie pokoju i jest świadkiem – używając lub nie używając słów „pokoju Chrystusa, który przewyższa wszelkie poznanie” (Kol 3,25).
Słyszymy to boskie wyzwanie do mniszego umiłowania życia, cenienia ciszy i wyrażania prawdy, dobra i piękna właściwego ludziom. Doznajemy dobrodziejstw, kiedy tylko poświęcamy czas na słuchanie głosu, który spoczywa głęboko w nas. Zgodnie ze słowami Jezusa pokój w sercu przychodzi, kiedy jesteśmy „na świecie, ale nie jesteśmy z tego świata” (J 1,13).
John Michael Talbot