W okolicy Kęt do dziś krąży opowiadanie o św. Janie na temat spotkania rozbójników w lesie. Szedł Jan z Kęt do Krakowa przez las i spotkał rabusiów. Rabusie zabrali mu wszystkie monety jakie niósł ze sobą. Jan po opuszczeniu rabusiów po pewnym czasie zorientował się, że pozostał mu jeszcze jeden grosz w kieszeni i wrócił do nich. Gdy ich ponownie spotkał powiedział, że ich okłamał bo ma jeszcze jeden grosz. Zszokowani zbójnicy oddali, co mu wcześniej zabrali. /za wilkpedia/

podobno z racji tego umiłowania dla prawdy, jest on również patronem akademickich profesorów.

pobożny prof. Mieczysław Gogacz, przy okazji wykładu o ideach platońskich powiedział, że sam zbliża się do ideału (czyt. do świata idei).
opowiadał przy tym, że gdy kiedyś publicznie to powiedział, zaoponowała jedna ze słuchaczek:
"jak to? pan profesor? do ideału? pan? taki realista?
ten słynny, wiekowy już tomista warszawski, którego sylwetka miała znamiona krągłe ale szlachetne, odparł:
"tak proszę pani. zbliżam się do kształtu kuli"

/ach... geometria... czyż to nie świat idei platońskich:)/

Pewnego razu zeszli się po śmierci tuż pod bramą Niebios trzej zakonnicy: franciszkanin, dominikanin i jezuita. Św. Piotr otworzył ogromne drzwi Nieba i poprosił wpierw franciszkanina.

Ucieszył się bardzo franciszkanin, gdy św. Piotr wskazał mu nadchodzącego św. Franciszka, bowiem zobaczył swego duchowego ojca. Po chwili poszli oboje, franciszkanin i św. Franciszek, rozmawiać z rajskimi ptakami.

Następnie zawołał św. Piotr św. Dominika i też wskazał go dominikaninowi. Ucieszył się dominikanin i wraz ze swym ojcem duchowym poszedł snuć w ustronnym miejscu Raju teologiczne dywagacje.

Jezuita poczuł teraz, jak w nim wzrasta nadzieja na spotkanie swego ojca duchowego, św. Ignacego, ale... św. Piotr nie woła go, lecz zamyka mu drzwi Niebios przed nosem.

Kiedy jezuita zaoponował, św. Piotr zwrócił się doń następującymi słowy:
"Proszę się zgłosić do Nieba za cztery tygodnie, bo św. Ignacy Loyola właśnie zaczął udzielać Ćwiczeń Trójcy Świętej".

hahahahahaha!
dobre:)
trzeba by dopisać jeszcze tylko Jana Bosko i jakiegoś salezjanina.
np.:
'oj! musisz przyjść w połowie sierpnia, bo Jan Bosko właśnie idzie z pielgrzymką i ks. Szpakiem do Częstochowy!'

a może inne propozycje?

O św. Janie Bosco


W szkolnych latach, kiedy don Cafasso, chcąc przygotować młodych kleryków do słuchania spowiedzi, kazał im wcielić się w rolę grzeszników, don Bosko miał zagrać małego ulicznego urwisa. Zrobił to doskonale, ale jego kolega, który grał spowiednika, zdawał się nieco zaszokowany jego wyznaniami i przyjął dość surową postawę. Don Bosko odmówił dalszej spowiedzi i zwiesił w milczeniu głowę.

– Źle podszedłeś do całej sprawy – zawyrokował don Cafasso. – Przestraszyłeś małego. – Następnie zwrócił się do udawanego urwisa: – Podejdź, synu. Czy masz mi coś jeszcze do powiedzenia? Nie obawiaj się. Może zgrzeszyłeś tym… czy tamtym?

– Tak, ojcze – potaknął don Bosko, unosząc wzrok. – Tobie nie boję się tego wyznać, ale tamten ksiądz sprawił, iż tak bardzo się zawstydziłem, że nie mogłem wykrztusić słowa.
Już wtedy umiał dobrze ocenić naturę ludzką.

O św. Janie Bosco

Crispi, wolnomularz i antyklerykał, który bardzo długo piastował ważne urzędy we włoskiej polityce, zaproponował kiedyś don Bosko, że wraz ze swoimi młodymi księżmi powinien przejąć w opiekę turyńskie więzienie.
Don Bosko odpowiedział, że zgodziłby się pod pewnymi warunkami: całkowita swoboda w kwestiach religijnych, zwolnienie wszystkich strażników, pełna władza wykonawcza i dzienna pensja dla więźniów.
Umowa była już przygotowana i czekała tylko na podpis ministra, ten jednak nagle zrezygnował.

– Już ja znam tego don Bosko – powiedział. – Ze wszystkich więźniów zrobi księży, a tych i tak mamy już zbyt wielu.

Pewien pastor żalił się Bogu, że w tak wielu miejscach nie zgadza się z przekonaniami księdza z pobliskiej parafii, i czy może z nim w takiej sytuacji w czymkolwiek współpracować; czy jest to w ogóle możliwe.
Na to odpowiedział Bóg: czy wiesz w ilu miejscach Ja z tobą się nie zgadzam, a jednak z tobą współpracuję?

***

Przychodzi baba do nieba. Zatrzymuje ją św. Piotr.
-Przepraszam, a Pani dokąd?
-Do nieba - pada wyraźna odpowiedź.
-Zaraz, zaraz. To nie takie proste. Wcześniej trzeba przejść mały teścik:
Trzeba uzbierać 4000 punktów.
-No dobrze - już mniej pewnie
-Proszę opowiedzieć coś o swoim życiu.
-Codziennie odmawiałam różaniec...
-No dobrze, pół punktu...
-Ile?????????????????!!!
-Pół punktu, dobrze Pani słyszy!
-Czytałam magazyny katolickie...
-Pół punktu
-Chodziłam w tygodniu na msze...
-Jeden punkt.
Po godzinie baba zgromadziła 25 punktów.
-No cóż, przykro mi. Nie zmieściła się Pani w limicie, oznajmia św. Piotr.

-Jezu, ratuj!!!!!!!!!!!!!!!!! - woła zdesperowana kobieta.
-Brawo! Cztery tysiące punktów!!! Tędy proszę...

też