|
Było zimne , deszczowe i szare popołudnie.
Był to dzień powrotu do domu z długiego , trwającego trzy miesiące autostopu. Nagle krzyknąłem do brata :
- Co oni robią ? . . . i za kilka sekund było po wszystkim.
Trzymając się za ręce , jakaś para biegła do tramwaju na czerwonym świetle i wpadli wprost na jadącą ciężarówkę z przyczepą.
Kobieta wyprzedzała mężczyznę o jeden krok i
wpadła w przerwę między samochodem , a tą dodatkową przyczepą.
Odwróciłem się plecami i usłyszałem zimny , głuchy dźwięk.
Tak jakby ,, płaski mlask ,, .Odwróciłem się ponownie.
Zobaczyłem lot kobiety , która odbiła się od przyczepy i
upadła na środek drugiego pasa jezdni.
Zbiegli się ludzie , a mnie chciało się wymiotować.
Brat poszedł zobaczyć z bliska śmierć !
Za chwilę wrócił , był blady i w oczach miał łzy.
- Wiesz - powiedział - ona już nie żyje ,
a ten facet ciągnie ją za rękę i mówi , że ma wstać.
Ta krew zmieszana z deszczem i błotem.
Koszmar.
Zgasło młode życie.
Piętnaście sekund
za wcześnie przyszli na miejsce swojej wyroczni.
Kilka sekund i gaśnie życie.
Za szybko biegli po śmierć . . .
My także za szybko biegniemy.
|
