JOANNA JANKOWSKA.


MOŻE .

piekło to
kamienna pustynia
na której nikt
nie poda ci kubka wody

a niebo
tłumem ludzi
w którym będziesz
jeszcze bardziej samotny

Bobolice, 28.06.2002

JOANNA JANKOWSKA.

NIEBO


Ścieżką śmiechu
dojdę do nieba
zanurzę w nim stopy
czując chłód

poszukam Boga
spojrzę w Jego twarz
może znajdę cień
uśmiechu
może spytam

dlaczego jest zimno
przecież śmiech jest ciepły

wąska ścieżka
zaniosła mnie
do otchłani
tam nie ma Boga


Bobolice, 03.01.1997

JOANNA JANKOWSKA.




DRABINA DO NIEBA


Cierń dzikiej róży
rozdarł niebo
na ziemię spadła drabina


nikomu niepotrzebna
zapomniana
porosła trawą i makami

Pan Bóg dziwi się
dlaczego w piekle
jest tłok


Bobolice, 10.01.1997

JOANNA JANKOWSKA.

TĘSKNOTA

jeżeli w niebie
zatęsknię do ziemi

to nie chcę tam iść

wolę piekło

nie chcę widzieć
balkonu, słońca
książek

i życia
zaczętego o zmroku

chcę zapomnieć

Bobolice, luty-marzec 2002

JOANNA JANKOWSKA.

SPOTKAMY SIĘ MOIM RAJU

Spotkamy się w moim raju
gdzie księżyc świeci
purpurą
a słońce miodem

Spotkamy się w moim niebie
gdzie gwiazdy świecą
błękitem
a drzewa seledynem


Spotkamy się w moim świecie
chyba że umrę

Rabka, 09.06.1997

TO OSTATNI JUŻ WIERSZ JOANNY I NIE WIEM JAKIE MAM TERAZ WKLEJAĆ .
WKLEIŁEM JEJ TRZY TOMIKI :

WYROK NA ŻYCIE.
GLINIANE DZBANKI CODZIENNOŚCI.
PŁONĄCE KSIĘŻYCE .

TO WIERSZE BYŁY I SA FANTASTYCZNE .
INNE , NIŻ WSZYSTKIE KTÓRE CZYTAŁEM .
JESTEM POD WIELKIM WRAŻENIEM TWÓRCZOŚCI JOPANNY KTÓRĄ ZNAM OSOBIŚCIE .
NA DZISIEJSZY DZIEŃ PISZE NASTĘPNY TOMIK I BYĆ MOŻE , JAK SIĘ UDA ,TO GO WYDA .
A TAK DLA PRZYPOMNIENIA .
JOANNA JEST BARDZO CHORA NA NIEULECZALNĄ CHORBĘ ,,mukowiscydozę ,, , A JEDNAK TWORZY ...


WYWIAD Z JOANNĄ ...
http://villemo-poezja.blogspot.com/p/bi ... tykuy.html

^^^
^^^
OD DZISIEJSZEGO DNIA WKLEJAM WIERSZE PANI GRAŻYNY FAJKOWSKIEJ .
PISZE WIERSZE DLA SIEBIE .

TOMIK PT. ,, zielone wzgórza ,,.

Nie wiem skąd przyszła
w dziurawym płaszczu marzeń
z drutami parasolki
i patrzy smutno w moje oczy
spływa po policzku samotności łzą
o co jej chodzi.
Niepokój ścisnął moje dłonie
jeszcze jej miękkość włosów czują
serce bije szaleństwem
czemu tak długo jej nie było.
Szalem z dziurami
wyjedzonymi przez mole zwykłych dni
okryła moje ramiona, przygarbione tęsknotą lat
moja słodka pani wyobraźni
czy to na pewno ty.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

W nocnym zasłuchaniu sennych marzeń
blasku świecy, by innych nie budzić
wtulam skrzydła snów
i patrzę w świetle na twarze
co są mi bliskie,
jak płyną łodziami zwycięstw
po wodach nocy.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Żagle marzeń drgają na masztach powiek
fale myśli, zaciekle biją w sen
wszystko się razem plącze
i sierść do tego mruczy
rozłożona ciepłem na sercu,
co to
cicho podkrada się dzień.

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

Bądź ze mną, ale tak jak ja chcę
w moim obrazie nas
w kolorach, które ja lubię
w odcieniach, które znam.
Bądź ze mną, ale tak jak ja pragnę
w moich myślach w serca uderzeniach
w krokach przyszłości
czy ja aby wiem jak

GRAŻYNA FAJKOWSKA.

A może to ja jestem z tobą
w moim obrazie nas
w kolorach, które lubisz
w odcieniach, które znasz
a może to ja jestem
tak jak pragniesz w twoich myślach
w krokach przyszłości.

5 lipiec 2005 r.