A ja chciałabym podziękować Gabrysi, że w ogóle zrobiła ten film. Za to, że jej się chciało, za to że próbuje coś dać od siebie. Za to, że ma potrzebę coś powiedzieć i to właśnie otwarcie, publicznie. Za to, że nie ustawia się w rządku krytykantów i konsumentów. Można przecież być nie tylko konsumentem dóbr materialnych - ale także przeżyć, wrażeń. Wydaje mi się, ze dużo miejsca poświęca się problemowi, czy jest tolerancja na pielgrzymce, czy jej nie ma. Moim zdaniem większy problem tkwi w tym, że w większości jesteśmy konsumentami zdarzeń, wydarzeń, przeżyć, a nie twórcami, dorabiając oczywiście do swej bierności finezyjne filozofie - w tym sensie Gabrysia się wyłamuje. Tym bardziej, zdążyłam poznać z jakimi konsekwencjami takie publiczne "danie głosu"się łączy, szczególnie w przypadku osoby Szpaka. Trzeba chyba pamiętać, że jest to głos wyłącznie Gabrysi, a nie całej pielgrzymki. Poza tym każdy, kto coś robi dla szerszego odbiorcy musi się z tym odbiorcą liczyć -
Andrzej D. w komentarzu zauważył: Paradoksalnie, sama autorka naraża się na zarzut konformizmu, gdyż jej zamysł nie przekracza granic zwyczajności, gdyż jest silnie osadzony w modnym dziś trendzie do strącania z piedestału grupowo usankcjonowanych świętości, mitów i przekonań.
A ja dodam, że Andrzej D. Paradoksalnie wpisuje się modny dziś trend odbiorców, o którym sam pisze - odezwał się dopiero po roku, komentując ten film. Podobnie Janko. Wcześniej, nic ich nie ruszyło - więc wydaje się, że Gabrysia osiągnęła cel, jaki stawia sobie, każdy twórca - poruszyć, zatrzymać, zmusić do myślenia.
Nie sądzę, by jej zamiarem było robienie reklamy pielgrzymki, czy poprawianie Szpakowi wizerunku wśród przełożonych, hipisów czy choćby współbraci - i chyba przez te wszystkie lata Szpak pokazał, że nie zależy mu na "opinii". Myślę, że jego entuzjazm łączy się z tym, co mój - że komuś się chce itd...
Co do "osoby z zakrytą twarzą" - mam obiekcje, czy powinno znaleźć się to w filmie, o czym nawet rozmawiałyśmy z Gabrysia przed jego zakończeniem. Patrząc z punktu widzenia wyrazu tego filmu - to jak najbardziej - ale w rachubę wchodzą jeszcze inne względy - choć "bohater" ten dał mi się wyjątkowo dotkliwie we znaki. Próbowałam zrobić na nasza stronę reportaż z dnia dawcy szpiku,który zresztą sama wsparłam - ale zamiast reportażu udało mi się jedynie uzyskać jakieś pięć stron A4 różnorakich obelg od owego "bohatera" - w połowie publicznie na facebooku - więc pozostanie jedynie taka pamiątka. Choć jeden z epitetów jaki padł z jego strone w moim kierunku był nawet miły: "Smarkulo" - a jesteśmy dokładnie z tego samego rocznika

Kaju, masz rację w tym co piszesz o mnie i mi podobnych „nieżangażowanych”. Z tym moim zagażowaniem boję się przekroczyć pewną bezpieczną -zdrową linię (moze podobnie jest z innymi - to tak jak alkoholikowi nie wolno nawet 1 kieliszka). Nie wiem kiedy byłem zdrowszy psychicznie i społecznie, wtedy gdy milczałem, czy teraz gdy zamiast zająć się ……. - żyję wspomnieniami, emocjami, sentymentami, bujam w obłokach a zaniedbuję obowiązki. Często to moja ucieczka od nadmiaru problemów i zadań. Ale co warte było by życie bez odrobiny szaleństwa ? Wiem, ze wirtualna rzeczywistość lubi wciągać podobnie jak pewne społeczności. Już tu wielokrotnie pisano, ze rozwój wymaga by pójść dalej , ale tu jest gniazdko gdzie można wrócić i doładować akumulatory (przynajmniej tak być powinno) by poszybować dalej.
Film był tym pierwszym kieliszkiem.

Nie wiem, co bylo zamiarem autora, ja pisze o zagrozeniu jakie moze towarzyszyc takim filmom jezeli beda one trafialy do szerszego grona niezwiazanego z pielgrzymka, a jednoczesnie beda zawieraly nuty kontrowersji, ktorych przecietny odbiorca moze nie zrozumiec, a negatywny odbiorca wykorzystac przeciwko Andrzejowi. Zapewniam Cie, ze ksiedzu Natankowi tez nie zalezy na opinii wsrod duchowienstwa a dzis nie moze odprawiac mszy swietej, chociaz on akurat jest bardziej sam sobie winien.

Fakt, sprawa z monastyrem jest kontrowersyjna, ale z drugiej strony pokazuje realia naszej grupy. Poza tym nie sądzę by teraz czyhały na Andrzeja większe zagrożenia, aniżeli za czasów pierwszych pielgrzymek i działalności SB. Z resztą gdyby się tego lękał już dawno pielgrzymka hipisowska nie istniałaby. A co do księdza Natanka (na podstawie filmików z internetu, bo osobiście go nie znam) to myślę, że powinien uczyć się od Szpaka pokory i posłuszeństwa wobec przełożonych.

Pozdrawiam

Andrzej D.: "Napisałem to w trosce o public relations naszej pielgrzymki. Z obawy o to jak przypadkowi widzowie telewizji Kraków (i np. księża, którzy nie znają osobiście Andrzeja) mogli ocenić naszą pielgrzymkę. Mogli chyba zobaczyć pielgrzymkę tak jak to napisałem lub jak przypadkowy obserwator zapytany o pielgrzymkę na filmie mówi: „ nie wiem o co tu chodzi”.
Dlatego warto się zastanowić czy ten ten film oddaje ducha i idee tej pielgrzymki, czy może być jej wizytówką, czy ten film powinien pozostać na eksponowanym miejscu na pierwszej stronie strony poświęconej Szpakowisku.
Serdecznie pozdrawiam[/quote]"

ten fil nie oddaje 'ducha pielgrzymki' ,bo ze swej natury żaden film nie może oddać ducha pielgrzymki z banalnie prostej przyczyny: tam jest ZA DUŻO DUCHÓW!!! i o każdym z Nich możnaby nakręcić osobny film, który i tak by nie wyczerpał historii żadnego ducha - duszy...

Gabrysia zrobiła piękny film właśnie taki. Powiem tylko o jednyn owocu, tego filmu - pokazałam go pewnej światłej ateizującej osobie. (nie mylić ateizmu z antyteizmem w tym przypadku). po projekcji powiedziała tylko jedno hasło - MUSZĘ TAM BYĆ W PRZYSZŁYM ROKU!
Gabrysiu - oto jeden z owocu tego, co TY miałaś odwagę zrobić! szanuję to bardzo!

Co do zgorszenia - to warto poddac refleksji myśl:
]Czy zgorszenie jest w oglądanym dziele, czy w oglądającym????
Przykład Chrystusa - gorszył wielu, ale w Nim samym nie było powodu do zgorszenia. Zatem jeśli ktokolwiek gorszy się Kajtusiem z fajką, to nie problem pielgrzymki, ale widza. to jego osobista historia, że czuje to, czy tamto. nie demonizując- szanujemmy owe odczucia - ma do nich prawo:)

"Przyjdźcie do Mnie WSZYSCY!!! WSZYSCY!!!"

Dziękuję Andrzeju D za Twoje słowa. wszyscy jesteśmy mrowiskiem, w które zawsze warto wsadzać kij w trosce:)
Również czekam na film o Mszach świętch i Adoracjach...
Gabryjelo! daj się namówić na 'drugą część' - jesteś dla mnie full profffeeeessssiiiional:)))
[/color][/color]

Nie wiem na ile znasz relacje miedzy Andrzejem i przelozonymi, zapewniam jednak, ze gdyby Andrzej byl tak pokorny i posluszny jak piszesz to pare pielgrzymek by sobie musial odpuscic. Pamietaj, ze to jest ksiadz parafialny a nie wolny strzelec jak Natanek.

Janko rozumiem Twoje obawy, ale mam nadzieję, że jest tak jak sam wcześniej napisałeś, że nikt
na podstawie 19 minutowego filmu nie będzie daleko idących wniosków wyciągał.
Nasuwa mi się jeszcze, trochę bardziej ogólna refleksja. Jechałam ulicą, rowerem – las, cisza, słońce i nagle przejechał obok mnie motor – koła szerokości - chyba z pół metra, hałas po prostu ogłuszający. Szok! O mało nie spadłam z roweru. Dla mnie trauma - a dla gościa z motoru, być może największa, życiowa frajda. Traf chciał, że tego samego dnia, ktoś mnie zaprosił na pokaz akrobacji na motorach. Widać było, że niektórzy pokochali po prostu te motory, bo akrobacje, które na nich wyczyniali są nie do opisania – dla mnie osobiście koszmar. Myślę, że tak samo jest z duchowością, a Kościół powinien być taką wspólnotą, w której jest miejsce dla każdego rodzaju tej duchowości. Czasem całkowicie odległych i nie pasujących do siebie. - I dla tej tak obśmianej babci, zagubionej w realiach życia do tego stopnia, że pragnie, aby ksiądz powiedział jej na kogo ma głosować i dla studenta, którego sugestia ta oburzy na tyle, że z kościoła wyjdzie itd. Powinno być także miejsce dla duchowości poszukujących, niezdecydowanych. Także dla ateistów - mistyczne ciało Chrystusa obejmuje wszystkich swa miłością - co nie każdy rozumie, może nawet mało kto rozumie. Niektórych oburza obecność niewierzących np. na pielgrzymce - pada pytanie: "O co w tym wszystkim chodzi?" - czasem ktoś sobie wytłumaczy, że ksiądz zabiera ich na pielgrzymkę po to by ich nawracać - ale jeśli ten sam ksiądz powie, że nie chodzi nawet tak bardzo o nawracanie, jak o po prostu bycie ze sobą - to grono zbulwersowanych jeszcze bardziej się powiększa. Niektórzy obawiają się na kwaterach i pewnie czasem trochę poudają wierzących - moim zdaniem niepotrzebnie. Myślę, że Ci ludzie, którzy nas goszczą są w stanie więcej zrozumieć, niż się nam wydaje, a jeśli nie, to trudno. Ktoś zapytał - "A co powiedzieć babci, która ze łzami w oczach prosi, by się za nią pomodlić w Częstochowie, kiedy ja się nie modlę?" - Moim zdaniem można zawsze zanieść intencje na mszę - robiliśmy to w tym roku, albo poprosić kogoś, kto się modli.
Również ludzie chorzy psychicznie mają prawo do uszanowania ich duchowości, bo ją posiadają. Czasem nawet wspanialszą niż "zdrowi" – cokolwiek, by to nie znaczyło. Stąd też zrodził się pomysł zakonu integracyjnego. Ważne też, by nie wywyższać jednej duchowości ponad inną – w naszym wypadku wyśmiewać tych „normalnych” pielgrzymek, uważać się za lepszych, bo spontanicznych, oryginalnych itp.

Filmik trochę faktycznie odjechany
Szpaku da radę.